*ਦੇਸ਼ਾਂ ਅੰਦਰ ਲਗਾਤਾਰ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਪਰਮਾਣੂ ਜ਼ਾਖੀਰਾ! ਕਦੀ ਵੀ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਖਾਤਮੇ ਦਾ ਕਾਰਨ। ਪਰਮਾਣੂ ਹਥਿਆਰਾਂ 'ਤੇ ਪੂਰਨ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਉਣਾ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਵੱਡੀ ਜ਼ਰੂਰਤ...*

ਅੱਜ ਦੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਚਾਹੇ,ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਬਹੁਤ ਤਰੱਕੀ ਕਰ ਲਈ ਹੈ,ਆਪਣੇ ਸੁੱਖ ਸਹੂਲਤਾਂ ਵਾਸਤੇ ਬਹੁਤ ਵਸਤਾਂ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਈਆਂ ਹਨ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਅੱਜ ਜਾਣੇ ਜਾਂ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਹਰ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ 'ਮੌਤ ਦੇ ਸਾਏ' ਵਿੱਚ ਜਿਉਂ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਗਿਆਨ 'ਤਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਮਨੁੱਖ ਜਾਤੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਮੌਜੂਦ ਬੇਜ਼ੁਬਾਨ ਜੀਵ-ਜੰਤੂਆਂ ਦੀ ਵੀ ਦਰਦਨਾਕ ਮੌਤ ਹੈ।ਫਿਰ ਵੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਅਨੇਕਾਂ ਮੁਲਕ, ਸਣੇ ਭਾਰਤ ਇਸ ਮੌਤ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖੀ ਬੈਠੇ ਹਨ।ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਉਹੀ ਬੇਵਕਤੀ ਮੌਤ ਹੋਵੇਗੀ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੀ ਕੁਦਰਤ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਖੁਦ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਦੂਜੇ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਦਵੇਗਾ।ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਪਰਮਾਣੂ ਹਥਿਆਰ ਹਰ ਦੇਸ਼ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ,ਬਹੁਤੇ ਦੇਸ਼ਾ ਨੇ ਤਾਂ ਇਸ ਮਸਲੇ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਨਿਪੁੰਨਤਾ ਵੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਲਈ ਹੈ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ? ਕਿ ਪਰਮਾਣੂ ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ।ਜੇਕਰ ਕੁਝ ਮਿਲੇਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਹੈ ਸਿਰਫ ਔਰ ਸਿਰਫ ਮੌਤ,ਫਿਰ ਚਾਹੇ ਕੋਈ ਦੇਸ਼ ਵੱਡਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਛੋਟਾ।ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਛੇੜਛਾੜ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਕਰੋਨਾ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਭੁਗਤ ਰਹੇ ਹਾਂ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਪਰਮਾਣੂ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਜ਼ਖੀਰਾ ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ ਵਾਲੀ ਛੇੜਛਾੜ ਹੈ।ਜਿਵੇਂ ਅੱਜ ਕਰੋਨਾ ਵਾਇਰਸ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਮੁਲਕ ਦੀ ਗਲਤੀ ਕਾਰਨ ਇੰਨੇ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਫੈਲ ਗਿਆ ਹੈ।ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾ ਪਰਮਾਣੂ ਹਥਿਆਰ ਪ੍ਰਤੀ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਮੁਲਕ ਦੀ ਲਾਪ੍ਰਵਾਹੀ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਖ਼ਾਤਮੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਖ਼ੁਦਾ-ਨਾ-ਖ਼ਾਸਤਾ ਇਹ ਹਥਿਆਰ ਕਿਸੇ ਅੱਤਵਾਦੀ ਸੰਗਠਨ ਦੇ ਹੱਥ ਲੱਗ ਗਏ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਏ ਗਏ, ਤਾਂ ਇੱਕ ਗੱਲ ਯਾਦ ਰੱਖ ਲੈਣਾ ਨਾ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੋਈ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਲੱਭੇਗਾ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਦਫਨਾਉਣ ਵਾਲਾ।ਅੱਜ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਇੱਕ ਤਰ੍ਹਾ ਦੇ ਬਾਰੂਦ ਦੇ ਢੇਰ ਉੱਪਰ ਬੈਠੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਅੱਗ ਫੜ ਜਾਵੇ।ਵੱਧ ਰਹੇ ਪਰਮਾਣੂ ਅਸਤਰਾਂ ਤੋਂ ਅਜਿਹਾ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਨੇ ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਾਗਾਸਾਕੀ/ਹੀਰੋਸ਼ੀਮਾ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਤਬਾਹਕੁੰਨ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਸਬਕ ਨਹੀਂ ਲਿਆ।ਜਿੱਥੇ ਹਮਲੇ ਉਪਰੰਤ ਫੈਲੇ ਰੇਡੀਏਸ਼ਨ ਕਾਰਨ ਕਈ ਨਵਜੰਮੇ ਬੱਚੇ ਅੱਜ ਵੀ ਅਪਾਹਿਜ ਪੈਦਾ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।ਅੰਤ ਹੋਇਆ ਕੀ! ਦੋਨਾਂ ਮੁਲਕਾਂ ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਜਾਪਾਨ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਗੱਲਬਾਤ ਉਪਰੰਤ ਹੱਲ ਹੋ ਗਈ।ਪਰ ਕਦੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕੀ ਗੁਨਾਹ ਸੀ ਜੋ ਦੋਨਾਂ ਦੇਸ਼ਾ ਵੱਲੋ ਕੀਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਉੱਪਰ ਹਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮਾਰੇ ਗਏ, ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਕੀ ਕਸੂਰ ਹੈ ਜੋ ਅੱਜ ਵੀ ਅਪਾਹਿਜ ਪੈਦਾ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਜੰਗ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਾਜਿਆਂ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦਾ ਸਾਧਨ ਰਹੀ ਹੈ,ਪਰ ਇਸਦਾ ਸੰਤਾਪ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਭੋਗਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।ਜੋ ਕਿ ਅੱਜ ਤੱਕ ਨਿਰੰਤਰ ਜਾਰੀ ਹੈ।ਚਾਹੇ ਉਹ ਸੀਰੀਆ ਵਿੱਚ ਵਰਦੇ ਹਵਾਈ ਬੰਬ ਹੋਣ ਜਾਂ ਫਿਰ ਹੀਰੋਸ਼ੀਮਾ ਵਿੱਚ ਪਰਮਾਣੂ ਹਮਲੇ।ਉਸ ਹਮਲੇ ਮਗਰੋਂ ਜਾਪਾਨ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਪਰਮਾਣੂ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਉੱਪਰ ਰੋਕ ਲਗਾਈ ਰੱਖੀ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਅੱਜ ਕੋਈ ਵੀ ਦੇਸ਼ ਆਪਣੀ ਪਰਮਾਣੂ ਸ਼ਕਤੀ ਵਧਾਉਣ ਜਾਂ ਹਥਿਆਉਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਬੀਤੇ ਦਿਨੀਂ ਲੈਬਨਾਨ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਬੇਰੂਤ ਵਿੱਚ ਕੀ ਵਾਪਰਿਆ ਇਹ ਸਭ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਇਕ ਵੱਡੇ ਧਮਾਕੇ ਨਾਲ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਬੇਰੂਤ ਦੇ ਆਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਕਾਲਾ ਧੂਆਂ ਛਾ ਗਿਆ।ਲੈਬਨਾਨ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਧਮਾਕਾ ਬਹੁਤ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸਟੋਰ ਕੀਤੇ ਰਸਾਇਣਕ ਵਿਸਫੋਟ ਪਦਾਰਥ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਪਰ ਬਹੁਤੇ ਦਾਅਵੇ ਇਹ ਵੀ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਇਕ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦਾ ਜ਼ਖੀਰਾ ਸੀ।ਜਿਸਨੂੰ ਲੈਬਨਾਨ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹਿਜ਼ਬੁਲਾਅ ਨੇ ਇਜਰਾਇਲ ਵਿਰੁੱਧ ਵਰਤਣ ਲਈ ਸਾਂਭਿਆਂ ਸੀ। ਪਰ ਇਜਰਾਇਲ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਨਸ਼ਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਚੱਲੋ! ਸੱਚ ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਹੋਵੇ ਪਰ ਮਰੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬੇਗੁਨਾਹ ਹੀ ਹਨ। ਹੁਣ ਤੱਕ 150 ਤੋਂ ਵੱਧ ਲੋਕ ਮਰ ਚੁੱਕੇ ਹਨ,ਪਰ ਵਿਸਫੋਟ ਦੇ ਭਿਆਨਕ ਮੰਜ਼ਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਹੋਣਗੇ।ਪੰਜ ਹਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲੋਕ ਇਸ ਧਮਾਕੇ ਕਾਰਨ ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਏ ਹਨ।ਸਮੇਂ ਅਨੁਸਾਰ ਵੱਧ ਰਿਹਾ ਤਾਪਮਾਨ,ਆਵਾਜਾਈ ਸਾਧਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਅਤੇ ਰੁੱਖਾਂ ਦੀ ਕਟਾਈ ਆਦਿ ਕਾਰਨ ਤਾਪਮਾਨ ਬਹੁਤ ਉੱਪਰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ,ਜੋ ਕਿ ਭਵਿੱਖ ਅੰਦਰ ਹੋਰ ਵੀ ਰਸਾਇਣਕ ਬਾਰੂਦੀ ਹਥਿਆਰਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸਫੋਟ ਦਾ ਵੱਡਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਪਰਮਾਣੂ    ਹਥਿਆਰਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਅੰਦਰ ਹੀ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੰਨਾ ਮਾਰੂ ਹਥਿਆਰਾਂ ਉੱਪਰ ਪੂਰਨ ਪਾਬੰਦੀ ਦੀ ਗੱਲ ਉਠਦੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਵਿਸ਼ਵ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰ ਸੰਗਠਨਾਂ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਖੁਦ ਹੀ ਅੱਗੇ ਆਕੇ,ਇਸ ਪਰਮਾਣੂ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੇ ਅਥਾਹ ਜਮ੍ਹਾ ਕੀਤੇ ਜ਼ਖੀਰੇ ਨੂੰ ਨਸ਼ਟ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।ਸ਼ਾਇਦ ਇਸੇ ਲਈ ਹੀ ਸਾਡੀ ਕੁਦਰਤ ਸਾਨੂੰ ਕਰੋਨਾ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਜਾਂ ਹੁਣ ਬੇਰੂਤ ਰਸਾਇਣ ਵਿਸਫੋਟ ਵਰਗੀਆਂ ਚੇਤਾਵਨੀਆਂ ਦੇਕੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਸੁਚੇਤ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ,ਕਿ ਅਜੇ ਵੀ ਸੁਧਾਰ ਵੱਲ ਕਦਮ ਚੁੱਕ ਲਵੋ! ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਅੰਜਾਮ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਕਿਤੇ ਬੁਰਾ ਭੁਗਤਣਾ ਪੈ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਸੋਚੋ! ਕਿਤੇ ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਸਾਡਾ ਹੰਕਾਰ,ਜਿੱਦ ਅਤੇ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਸਾਡੇ ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਅਫਸੋਸ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵੀ ਨਾ ਛੱਡੇ।

ਲੇਖਕ:- ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਹਿਟਲਰ

ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ, ਪੰਜਾਬ।

ਮੋ:ਨੰ:-7901729507

ਈਮੇਲ:- ranjeetsinghhitlar21@gmail.com

ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਦਿਲ ਜਿਲਾਂ ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਪਿੰਡ ਲੱਖਾ ਦੇ ਜੰਮਪਲ ਨੋਜਵਾਨ ਗਾਇਕ ਅਤੇ ਗੀਤਕਾਰ ਜੀਤ ਸੰਧੂ

ਸੁਰੀਲੇ ਗਾਇਕ ਕਰਮਜੀਤ ਅਨਮੋਲ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਅਏ ਗੀਤਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ    ਇੰਨਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਹੋਰ ਕਈ ਗਾਇਕਾ ਨੇ ਇੰਨਾਂ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਏ । "ਜੀਤ ਸੰਧੂ "  ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਉਤਰਾਅ-ਚੜਾਅ ਦੇਖੇ ਪਰ ਕਦੇ ਵੀ ਡੋਲੇ ਨਹੀਂ ਤੇ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਅੱਗੇ ਵੱਧਦੇ ਗਏ| ਯਾਰਾਂ-ਦੋਸਤਾਂ ਦਾ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਾਥ ਰਿਹਾ ਹੈ 

ਗਾਇਕ ਅਤੇ ਗੀਤਕਾਰ " ਜੀਤ ਸੰਧੂ "  ਅੱਜ-ਕੱਲ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਮੈਲਬੌਰਨ ਅਸਟ੍ਰੇਲੀਆ  ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ| ਮੈਂ "ਵਾਹਿਗੁਰੂ " ਕੋਲ ਅਰਦਾਸ  ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ  "ਜੀਤ ਸੰਧੂ "  ਦੀ ਗਾਇਕੀ ਅਤੇ  "ਕਲਮ" ਦਿਨ ਦੁੱਗਣੀ ਰਾਤ ਚੌਗਣੀ  ਤਰੱਕੀ ਕਰੇ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਗੀਤਾ ਬਾਰੇ 

ਇੱਕ ਫੁੱਲ ਐਲਬਮ ਆ ਰਹੀ ਆ ।

ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਨਾਮਵਰ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਨੇ 

ਜੀਤ ਸੰਧੂ ਦੇ  ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਗੀਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਅਵਾਜ ਦਿੱਤੀ ਹੈ 

ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ (10)ਗੀਤ ਜੀਤ ਸੰਧੂ ਨੇ  ਹੀ ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਨੇ

ਬਾਕੀ ਐਲਬਮ ਤੋ ਬਾਅਦ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਹਰਸਿਮਰਨ ਤੇ ਜੈਜੀ ਬੈਂਸ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ  ਗੀਤ ਆ ਰਹੇ ਹਨ।

 ਮਾਤਾ ਗੁਰਮੇਲ ਕੌਰ ਸੰਧੂ ਪਿਤਾ  ਦਾ  ਛਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਸੰਧੂ ਘਰ ਜੀਮੀਦਾਰ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਜਨਮੇ ਦੋ ਭੈਣਾਂ ਅਤੇ ਭਰਾਵਾਂ ਦਾ ਲਾਡਲਾ ਜੀਤ ਸੰਧੂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਆਏ ਗੀਤ ਫ਼ਿਲਮ ਮੰਜੇ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਕਰਮਜੀਤ ਅਨਮੋਲ ਦੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ ਗੀਤ (ਨੈਣਾਂ) ਹਰਪ ਭੁੱਲਰ ਦੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ (ਦੁਨਾਲੀ ਵਰਗੀ),ਸਰਗਮ ਦੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ ਤੂੰਬਾਂ ਤੇ ਇੱਕ ਹਿੰਦੀ ਗੀਤ (ਐਸੇ ਕਿਉਂ ਜਾਨਾਂ ਥਾ)ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ  ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ ,ਉਡੀਕਾਂ, ਪਿੰਡ, ਔਡੀਆਂ ,ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਜੋ ਕਿ ਮਿਲਬੌਰਨ ਦੇ ਲੋਕਲ ਸਿੰਗਰ ਨੇ ਸਾਂਝਾ ਗੀਤ ਗਾਇਆ ਸੀ । ਜਿਸ ਦੀ ਚਰਚਾ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ।

 ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਲੱਖਾ ਪੱਤਰਕਾਰ ਮੈਲਬੌਰਨ ਅਸਟ੍ਰੇਲੀਆ

ਸਵਾਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਹਾਕਮ! ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਇਜ਼ ਮੰਗਾਂ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਉੱਠਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦਬਾਉਣ ਜਾਂ ਕੁਚਲਣ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ।ਦੇਸ਼ ਦੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਪੱਧਰ ਉੱਚਾ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾ ਨੂੰ ਮੁੱਢਲੀਆਂ ਸਹੂਲਤਾਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕੇ।ਇਕ ਦੂਜੇ 'ਤੇ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਉਣ ਨਾਲ ਜਾਂ 'ਗੋਬਰ ਉੱਤੇ ਚਾਂਦੀ ਦਾ ਵਰਕ ਚੜਾਉਣ ਨਾਲ' ਇਹ ਸਮੱਸਿਆਵਾ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੀਆਂ।ਅਜਿਹਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕਤੰਤਰ ਦੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਸ਼ਾਇਦ  ਬਦਲ ਰਹੀ ਹੈ।ਭਾਂਵੇੰ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਲੋਕਤੰਤਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੋਵੇ।ਪਰੰਤੂ ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਆਲੋਚਨਾ ਸੁਣਨਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਇਹ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਹਾਕਮ ਜਮਾਤ ਵੱਲੋਂ ਆਪਣੇ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਜਾਂ ਆਲੋਚਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ  ਬਹਾਨੇ ਨਾਲ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਹਾਕਮਾਂ ਵੱਲੋਂ ਆਪਣੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਕਈ ਸਖਤ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਉੱਤੇ ਜਬਰਦਸਤੀ ਥੋਪਿਆ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਜਦੋਂਕਿ ਸਾਡੀ ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਇਸ ਵਿਚ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਹਰ ਨਾਗਰਿਕ ਦਾ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਅਧਿਕਾਰ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਭਾਰਤੀ ਨਾਗਰਿਕ ਸਥਾਪਤੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਕੋਈ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਪਰੰਤੂ ਸੱਤਾ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਅੰਨੇ ਹੋਏ ਸਿਆਸੀ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਕੋਈ ਸਦਭਾਵਨਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ। ਇਕ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਜਦੋਂ ਇਹਨਾਂ ਸਿਆਸੀ ਧੀਰਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਸੱਤਾ ਨਹੀਂ ਆਈ ਹੁੰਦੀ।ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਇਹ ਹਰ ਵਰਗ ਦਾ ਚਹੇਤਾ ਬਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਵੋਟਾਂ ਤੋੰ ਪਹਿਲਾਂ ਸਭਨਾ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਚੱਲਣ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।ਅਸੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਅਧਿਆਪਕ,ਡਾਕਟਰ,ਕਿਸਾਨ ਜਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਵਰਗ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਨਾਲ ਜੱਦੋ-ਜਹਿਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਇਕ ਇਸ਼ਾਰੇ ਉੱਪਰ ਨਿਹੱਥੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਕਾਰੀਆਂ ਉਤੇ ਡਾਂਗਾਂ ਵਰਨੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਹਿੰਸਾ ਫੈਲਣ ਦੇ ਨਾਂ ਉਤੇ ਸਰਕਾਰ 144ਧਾਰਾ ਵੀ ਝੱਟ ਹੀ ਲਗਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਕੁੱਟ ਖਾਂਦੇ ਹਨ 'ਉਹਨਾਂ ਮੰਗਾਂ ਵੱਲ ਸਰਕਾਰ ਕੋਈ ਧਿਆਨ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ।ਕੁਝ ਕੁ ਸਮਾਂ 'ਬੀਤਣ ਮਗਰੋਂ ਇੰਨਾ ਸਾਰੇ ਵਰਗਾਂ ਦਾ ਫਿਰ ਉਹੀ ਹਾਲ ਹੋਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਅਤੇ ਫਿਰ ਹਿੰਸਾ ਫੈਲਾਉਣ ਦੇ ਨਾਂਅ ਉੱਤੇ ਤਸ਼ੱਦਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਜਦੋਂ ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਵਰਗ ਸ਼ਾਂਤਮਈ ਢੰਗ ਨਾਲ ਇਨਸਾਫ ਮੰਗੇ ਤਾਂ ਨਸ਼ੇ 'ਚ' ਡੁੱਬੀ ਸਰਕਾਰ ਗੋਲੀਆਂ ਚਲਾ ਕਤਲ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।ਫਿਰ ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰਾਂ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਸਾਰੇ ਮੁੱਦਿਆਂ ਉੱਪਰ ਆਪਣੀਆਂ ਸਿਆਸੀ ਰੋਟੀਆਂ ਸੇਕਣ ਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਨਸਾਫ ਮੰਗਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਹਰ ਪਲ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਨਾਲ ਘਿਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪਾਸਿਓਂ ਉਮੀਦ ਦੀ ਕੋਈ ਕਿਰਨ ਹੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਦੀਂ ਹੈ।ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ 'ਟਾਡਾ ਐਕਟ' ਅਤੇ 'ਯੂਏਪੀਏ' ਵਰਗੇ ਕਈ ਕਾਨੂੰਨ 'ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਇਕਤਰਫਾ ਗਲਤ ਨੀਤੀਆਂ' ਵਿਰੁੱਧ ਉਠਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਦਬਾਉਣ ਅਤੇ ਡਰਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।ਜੋ ਕਿ ਅੱਗੇ ਵੀ ਵਰਤਦੀਆਂ ਰਹਿਣਗੀਆਂ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਸਰਕਾਰ ਇਥੋਂ ਕੋਈ ਸਬਕ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੀ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਪਤਾ ਨੀਂ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਬੇਗੁਨਾਹਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਕਾਤਲ ਕਾਨੂੰਨ ਨਿਗਲ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।ਇੰਨਾ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਤਹਿਤ ਦੇਸ਼ ਵਿਰੋਧੀ ਹੋਣ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਮੜ੍ਨ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ।ਜਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਕਿਸੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਵਿਰੋਧੀ ਹੋਣ ਦਾ ਲੱਗਿਆ ਬਿੱਲਾ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਤੋਂ ਪੁੱਟ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਇੰਨਾ ਕਾਨੂੰਨਾ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀਆਂ ਸੋਧਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਬੇਗੁਨਾਹ ਇਸ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਿਆ ਤਾਂ ੳਸਦੀ ਬੇਗੁਨਾਹੀ ਸਿੱਧ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਅੱਧੀ ਉਮਰ ਬੀਤ ਜਾਵੇਗੀ।ਹਾਂ,ਦੇਸ਼ ਵਿਰੁੱਧ ਬੋਲਣਾ ਦੇਸ਼ ਵਿਰੋਧੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਖੋਖਲੇ ਦਾਅਵਿਆਂ,ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਜਿਆਦਤੀ,ਆਪਣੇ ਹੱਕਾਂ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨਾਲ ਹੋਏ ਧੱਕੇ ਦਾ ਇਨਸਾਫ ਮੰਗਣ ਅਤੇ ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਦਾ ਕਤਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਯੂਏਪੀਏ ਵਰਗੇ ਕਾਲੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਕੋਈ ਦੇਸ਼ ਵਿਰੋਧੀ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ।ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੋਂ ਇਹੀ ਏਜੰਡਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੇ ਵਿਰੁੱਧ ਉਠਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਵਿਰੋਧੀ ਆਵਾਜ਼ ਦੱਸ ਕੇ ਦਬਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ।ਇਹ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਸਾਡੇ ਸਿਸਟਮ ਅਤੇ ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਦਾ ਘਾਣ ਹਨ।ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣਾ ਕਦੇ ਵੀ ਕੋਈ ਅਪਰਾਧ ਜਾਂ ਦੇਸ਼ ਵਿਰੋਧੀ ਕਦਮ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਲੇਖਕ:- ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਹਿਟਲਰ 

ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ, ਪੰਜਾਬ।

ਮੋ:ਨੰ:-7901729507

ਈਮੇਲ:- ranjeetsinghhitlar21@gmail.com

ਕੁਸ ਗੱਲਾਂ ਮਾਹਰਾਂ ਦੇ ਅੰਕੜਿਆਂ ਤੋਂ ਸਪਸ਼ਟ ਹਨ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਹਵਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ । ਆਓ ਪੜੀਏ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਏ ਇਹ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ..! ਦੇਸ਼ 'ਚ ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਮਹਾਮਾਰੀ ਕੋਵਿਡ-19 ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਕੀਤੇ ਗਏ ਲਾਕਡਾਊਨ ਨੇ ਹਵਾ ਨੂੰ ਸਵੱਛ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹਰੇਕ ਕਿਸਮ ਦੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ 'ਚ ਕਾਫੀ ਕਮੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਇਸ ਲਈ ਭਾਰਤ 'ਚ ਵੱਧਦੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕਾਰਨ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਮੌਤਾਂ ਤੇ ਉਸ ਕਾਰਨ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਵਾਧੂ ਖ਼ਰਚਿਆਂ 'ਚ ਵੀ ਕਮੀ ਆਈ ਹੈ। ਨਵੀਂ ਖੋਜ ਮੁਤਾਬਕ ਦਿੱਲੀ, ਮੁੰਬਈ ਤੇ ਪੰਜ ਵੱਡੇ ਮਹਾਨਗਰਾਂ 'ਚ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ 'ਚ ਕਮੀ ਕਾਰਨ 630 ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚ ਗਈ ਤੇ 69 ਕਰੋੜ ਡਾਲਰ (ਕਰੀਬ 51.69 ਅਰਬ ਰੁਪਏ) ਦੀ ਬਚਤ ਹੋਈ ਹੈ। ਬਰਤਾਨੀਆ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਆਫ ਸੁਰੇ ਦੇ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਖੋਜ 'ਚ ਪਾਇਆ ਕਿ ਲਾਕਡਾਊਨ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ 'ਚ ਵਾਹਨਾਂ ਨਾਲ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਘਾਤਕ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਤੱਤ (ਪੀਐੱਮ 2.5) ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਦਿੱਲੀ, ਮੁੰਬਈ, ਕੋਲਕਾਤਾ, ਚੇਨਈ ਤੇ ਹੈਦਰਾਬਾਦ ਵਰਗੇ ਭਾਰਤੀ ਮਹਾਨਗਰਾਂ 'ਚ ਕਾਫੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ ਪਰ 25 ਮਾਰਚ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ 11 ਮਈ ਵਿਚਾਲੇ ਲਾਕਡਾਊਨ ਦੌਰਾਨ ਹਵਾ 'ਚ ਮੌਜੂਦ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦੇ ਘਾਤਕ ਪੀਐੱਮ2.5 ਕਣ ਏਨੇ ਘੱਟ ਹੋ ਗਏ ਜਿੰਨੇ ਪਿਛਲੇ 5 ਸਾਲਾ 'ਚ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਵਾਹਨਾਂ ਦਾ ਚੱਲਣਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੰਦ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਇਸ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਹਿਰਾਂ 'ਚ ਹਵਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕਾਫੀ ਘੱਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਅਨੁਸਾਰ ਲਾਕਡਾਊਨ ਦੀ ਮਿਆਦ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਘਾਤਕ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕਣ ਮੁੰਬਈ 'ਚ 10 ਫ਼ੀਸਦੀ ਤਕ ਘੱਟ ਹੋ ਗਏ। ਜਦਕਿ ਦਿੱਲੀ 'ਚ 54 ਫ਼ੀਸਦੀ ਘੱਟ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਸ਼ਹਿਰਾਂ 'ਚ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕਣ ਹਵਾ 'ਚ 24 ਤੋਂ 32 ਫ਼ੀਸਦੀ ਤਕ ਘੱਟ ਹੋਏ। ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦੇ ਮੁਲਾਂਕਣ ਅਨੁਸਾਰ ਹਵਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ 'ਤੇ ਰੋਕ ਲੱਗਣ ਨਾਲ ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ 630 ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਬਚ ਗਈਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਹਵਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕਾਰਨ ਵੱਡਾ ਖ਼ਤਰਾ ਮੰਡਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਾਰਨ ਭਾਰਤ 'ਚ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਸਿਹਤ ਸਬੰਧੀ ਖ਼ਰਚਿਆਂ 'ਚ ਵੀ ਕਰੀਬ 69 ਕਰੋੜ ਡਾਲਰ ਦੀ ਕਮੀ ਆਈ ਹੈ। ਖੋਜਕਰਤਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਂਤ ਕੁਮਾਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਲਾਕਡਾਊਨ ਦੌਰਾਨ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹੋਰ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੀ ਹਵਾ 'ਚ ਵੀ ਕਾਫੀ ਸੁਧਾਰ ਆ ਗਿਆ ਹੈ।  ਖੋਜਕਰਤਾਵਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਲਾਕਡਾਊਨ ਦੇ ਮੌਜੂਦਾ ਹਾਲਾਤ ਨੂੰ ਇਕ ਮੌਕੇ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦਿਆਂ ਅਜਿਹੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕੰਟਰੋਲ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜੋ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ 'ਚ ਆਈ ਕਮੀ ਨੂੰ ਆਮ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤਕ ਜਿਉਂ ਦੀ ਤਿਉਂ ਰੱਖ ਸਕੇ। ਸਹੀ ਨੀਤੀਆਂ 'ਤੇ ਏਕੀਕ੍ਰਿਤ ਯੋਜਨਾ ਨਾਲ ਹਵਾ ਨੂੰ ਸਵੱਛ ਰੱਖਣ ਦਾ ਟੀਚਾ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਜੋ ਸਾਮਣੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕੇ ਵਹਿਕਲ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਭਿਆਨਕ ਹੈ ।ਇਹ ਤਾਂ ਆਉਂਦਾ ਸਮਾਂ ਹੀ ਦੱਸੇਗਾ ਕੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਇਸ ਪ੍ਰਤੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੋ ਸਨਸੀਰ ਹਨ। ਪਰ ਆਪਣੇ ਫਰਜ਼ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਕਰੀਏ ਅਤੇ ਵਹਿਕਲ ਦੇ ਸਫ਼ਰ ਨੂੰ ਅਤੇ ਵੇਕਾਰ ਦੀ ਭੱਜ ਨੱਥ ਨੂੰ ਤਿਆਗੀਏ । ਸਿਰਫ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਕੰਮ ਲਈ ਹੀ ਵਹਿਕਲ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕਰੀਏ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਲੰਬੀ ਉਮਰ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।

ਅਮਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਖਹਿਰਾ

ਛੋਟੇ ਪਰਦੇ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਪਰਦੇ ਤੇ ਆਈ ਖੁਬਸ਼ੂਰਤ ਅਦਾਕਾਰਾ ਸ਼ਰਨ ਕੌਰ ਆਪਣੀ ਪਲੇਠੀ ਪੰਜਾਬੀ ਫ਼ਿਲਮ ਮੁੰਡਾ ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀਆ ਵਿਚ ਨਿਭਾਈ ਅਦਾਕਾਰੀ ਸਦਕਾ ਮਿਲੇ ਬੈਸਟ ਐਕਟਰੇਸ ਦੇ ਐਵਾਰਡ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਫੁੱਲੇ ਨਹੀਂ ਸਮਾ ਰਹੀ। ਉਸਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸੱਭ ਪਰਮਾ੍ਰਤਮਾ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਹੈ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਿਰਮਾਤਾ ਅਤੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਦੀ ਵੀ ਰਿਣੀ ਹੇ ਜਿੰਨਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇਸੋ ਫ਼ਿਲਮ ਲਈ ਚੁਣਿਆ। ਇਹ ਐਵਾਰਡ ਮਿਲਣ ਮਗਰੋਂ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਹੋਰ ਵੀ ਵੱਧ ਗਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧੇਰੇ ਮੇਹਨਤ ਕਰੇਗੀ। ਜਿਕਰਯੌਗ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਧਰਾਤਲ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਇਹ ਫ਼ਿਲਮ 'ਮੁੰਡਾ ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀਆਂ' ਉਸਦੀ ਪਹਿਲੀ ਫ਼ਿਲਮ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਨਿਭਾਅਇਆ ਸੀ ਜੋ ਫ਼ਿਲਮ ਦੇ ਨਾਇਕ ਰੋਸ਼ਨ ਪਿੰ੍ਰਸ ਨੂੰ ਦਿਲੋਂ ਜਾਨ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਇਸ ਪਲੇਠੀ ਫ਼ਿਲਮ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਐਵਾਰਡ ਕਰਕੇ ਸ਼ਰਨ ਕੌਰ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਫ਼ਿਲਮ ਨਿਰਮਾਤਾਵਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਸ ਕੋਲ ਕਈ ਚੰਗੀਆਂ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਦੀ ਅੋਫਰ ਆਈ ਹੈ । ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਦੀ ਜੰਮਪਲ ਸ਼ਰਨ ਕੌਰ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਮੋਹ ਸੀ , ਸਕੂਲ ਕਾਲਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਉਸਨੇ ਕਈ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲੈਂਦਿਆਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਕਲਾ ਨੂੰ ਬਲਵਾਨ ਕੀਤਾ। ਕੁਝ ਗੀਤਾਂ ਵਿਚ ਮੌਡਲੰਿਗ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਮੁਬੰਈ ਚਲੀ ਗਈ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੇ ਐਕਟਿੰਗ ਸਕੂੁਲ ਵਿਚ ਦਾਖਲਾ ਲੈ ਕੇ ਅਦਾਕਾਰੀ ਦੀਆਂ ਬਰੀਕੀਆਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖਿਆ। ਇਸੇ ਦੌਰਾਨ ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਕਮਰਸ਼ੀਅਲ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਫਿਰ ਵੱਖ ਵੱਖ ਚੈਨਲਾਂ ਰਾਹੀਂ ਛੋਟੇ ਪਰਦੇ ਤੇ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਬਣਾਈ । ਇਸ ਅਵਾਰਡ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਅਵਾਰਡ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ ਸੀ ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਦਰਸ਼ਕਾ ਨੇ ਮੇਰੀ ਫ਼ਿਲਮ ਮੰੁਡਾ ਫਰੀਦਕੋਟੀਆ ਰਾਹੀਂ ਦਵਾਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਅਵਾਰਡ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਹੁਣ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧ ਗਈ ਹੈ। ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਇਹ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬੀ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੇ ਮੋਹ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਆਸ਼ਾਵਾਂ ਤੇ ਪੂਰੀ ਉਤਰਦੀ ਰਵਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧੀਆ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਚੰਗੀ ਅਦਾਕਾਰੀ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂ। ਆਪਣੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਫ਼ਿਲਮ ਬਾਰੇ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਪੰਜਾਬੀ ਫ਼ਿਲਮ ਸਈਓ ਨੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰੀਕ-2 ਵਿਚ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇਗੀ। ਉਸਨੇ ਕਲਰਜ਼ ਦੇ' ਸਾਵਿੱਤਰੀ ਦੇਵੀ ਵਿਚ ਵੀ ਕੰਮ ਕੀਤਾ । ਉੁਸਦੀ ਇੱਛਾ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਨੂੰ ਹੀ ਪਰਫੂਲਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਰਨ ਕੌਰ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪੰਜਾਬੀ ਸਿਨੇਮੇ ਲਈ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੰੁਦੀ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਜਲਦ ਉਸਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਸਈਓ ਨੀ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਵੇਗੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਇਕ ਸ਼ਿੰਗਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਿੰਮੀ ਸ਼ੇਰਗਿੱਲ ਅਤੇ ਦੇਵ ਖਰੋੜ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਸ਼ਰੀਕ 2 ਵਿਚ ਵੀ ਕਈ ਮਹੰਤਬਪੂਰਨ ਕਿਰਦਾਰ ਨਿਭਾਉਂਂਦੀ ਹੌਈ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇਗੀ । ਆਪਣੇ ਇਸ ਐਵਾਰਡ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਿਹਰਾ ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਿਰਮਾਤਾਂ , ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਅਤੇ ਸਮੂਹ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ।

ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ 9463828000

 ਸਿਆਣੇ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਜਦੋਂ ਇੱਕੋ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਦੋ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਲੜਾਈ ਕੋਰਟ ਕਚਿਹਰੀਆਂ  ਵਿੱਚ ਪੁੱਜਦੀ ਹੈ।ਤਾਂ ਬਦਨਾਮੀ ਜਿੱਤਣ ਅਤੇ ਹਾਰਨ ਵਾਲੇ ਦੀ ਇਕ ਬਰਾਬਰ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿਆਸਤ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਆਮ ਦੁਨੀਆ ਨਾਲੋ ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰੀ ਹੈ।ਆਮ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਇਹ ਦੁਨੀਆ ਇਸ ਤਰਾਂ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਅਣਜਾਣ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।ਸਿਆਸਤੀ ਦੁਨੀਆ ਅਜਿਹੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿੱਥੇ ਖੂਨ, ਯਾਰੀ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਅਤੇ ਸਾਧਾਰਨ ਮਿੱਤਰਤਾ  ਸਭ ਇਕ ਬਰਾਬਰ ਹਨ। ਇਥੇ ਜੋ ਦੋ ਪਲ ਪਹਿਲੇ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਦੋ ਪਲ ਬਾਅਦ ਉਹ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ।ਕੁਰਸੀ ਦਾ ਮੋਹ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਲੀਡਰਾਂ ਨੂੰ ਐਸਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਇੰਨਾ ਨੂੰ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਮਿਲਜੇ ਤਾਂ ਇਹ ਉਥੇ ਹੀ ਡੇਰੇ ਲਾ ਲੈਣ। ਬਸ ਇਹੀ ਹਾਲ ਅੱਜ-ਕੱਲ੍ਹ ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਿਆਸਤ ਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਲੜਾਈ ਸਿਰਫ ਔਰ ਸਿਰਫ ਚੌਧਰ ਅਤੇ ਕੁਰਸੀ ਦੀ ਹੀ ਹੈ।ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਬਤੋਂ ਬਜੁਰਗ ਪਾਰਟੀ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਦੂਜੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਪਾਰਟੀ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਆਪਣਾ 100ਵਾਂ ਬਰਥਡੇ ਮਨਾ ਕੇ ਹਟੀ ਸੀ।"ਕੱਲਾ ਬਰਥਡੇ" ਹੈਪੀ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਲਈ ਇਹ ਸਮਾਂ ਜਿਆਦਾ ਖੁਸ਼ੀ ਭਰਿਆ ਨਹੀਂ ਬੀਤ ਰਿਹਾ।ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਇਸ 2020 ਨੇ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਹੀ ਝੰਜੋੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਰੋਨਾ ਵਾਇਰਸ ਕਾਰਨ, ਪਰੰਤੂ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਨੂੰ ਕਰੋਨਾ ਵਾਇਰਸ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਹੀ ਲੀਡਰ ਸਾਹਿਬਾਨਾਂ ਨੇ ਝੰਜੋੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਜੋ ਕਿ ਆਏ ਦਿਨ ਨਵੇਂ ਹੀ ਬੋਲ ਕੱਢ ਰਹੇ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਬਾਦਲ ਸਾਬ੍ਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦੇ ਦੂਜੇ ਸਭ ਤੋਂ ਬਜ਼ੁਰਗ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਸ:ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬ੍ਰਹਮਪੁਰਾ, ਸੇਵਾ ਸਿੰਘ ਸੇਖਵਾਂ ਅਤੇ ਅਜਨਾਲਾ ਸਾਬ੍ਹ ਨੇ ਪਾਰਟੀ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਤਿੰਨੇ ਚਿਹਰੇ ਮਾਝੇ ਤੋਂ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦਾ ਗੜ੍ਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਪਰੰਤੂ 2017 ਦੇ ਇਲੈਕਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਮਾਝੇ ਦੀਆਂ 25 ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਸੀਟਾਂ ਵਿੱਚ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਨੂੰ ਸਿਰਫ 3 ਸੀਟਾ ਹੀ ਮਿਲੀਆਂ।ਹੁਣ ਇੰਨੀ ਵੱਡੀ ਹਾਰ ਨੂੰ ਨਾ ਸਹਾਰਦੇ ਹੋਏ।ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਾਝੇ ਦੇ ਜਰਨੈਲ ਕਹਾਉਣ ਵਾਲੇ ਸ: ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਬ੍ਰਹਮਪੁਰਾ ਅਤੇ ਬਿਕਰਮਜੀਤ ਮਜੀਠੀਆ ਵਿੱਚ ਅੰਦਰ ਖਾਤੇ ਤਲਖ਼ੀ ਵੱਧੀ ਜੋ ਕਿ ਸੁਭਾਵਿਕ ਵੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਹਾਰ ਦਾ ਸਿਹਰਾ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ। ਹਾਂ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਸਿਹਰਾ ਕੋਈ ਵੀ ਲੈ ਸਕਦਾ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਇਹ ਮਾਮਲਾ ਭੱਖਦਾ-ਭੱਖਦਾ ਇੰਨਾ ਤੱਪ ਗਿਆ ਕਿ ਇਸਦੇ ਸੁਲਝਣ ਦੀ ਕੋਈ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ। ਤਾਂ ਬ੍ਰਹਮਪੁਰਾ ਸਾਬ੍ਹ ਨੇ ਆਪਣਾ ਅਲੱਗ ਘਰ ਵਸਾਉਣਾ ਹੀ ਬਿਹਤਰ ਸਮਝਿਆ ਅਤੇ ਇਸੇ ਦੇ ਚੱਲਦਿਆਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਲੀਡਰਾਂ ਅਤੇ ਸਮਰਥਕਾਂ ਨੂੰ ਲਾਮਬੰਦ ਕਰਕੇ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਟਕਸਾਲੀ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਫਿਰ ਇਸੇ ਲੜੀ ਤਹਿਤ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਦਿੱਲੀ ਤੱਕ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਨੂੰ ਝਟਕੇ ਲੱਗਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਫਿਰ ਵਾਰੀ ਆਈ ਮਾਲਵੇ ਤੋਂ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਵੱਡੇ ਨੇਤਾ ਸ:ਸੁਖਦੇਵ ਸਿੰਘ ਢੀਂਡਸਾ ਦੀ ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਪਾਰਟੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸੁਖਬੀਰ ਬਾਦਲ ਖਿਲਾਫ ਬਗਾਵਤ ਦਾ ਝੰਡਾ ਚੁੱਕ ਲਿਆ।ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸ਼ਰੇਆਮ ਹੀ ਪਾਰਟੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਖਿਲਾਫ ਬਿਆਨਬਾਜੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਮੁਢਲੀ ਮੈਂਬਰਸ਼ਿਪ ਤੋਂ ਫਾਰਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।ਪਰੰਤੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫਰਜੰਦ ਪਰਮਿੰਦਰ ਢੀਂਡਸਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਦੀ ਹਦਾਇਤ ਨੂੰ ਨਾ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ 2019 ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਵੱਲੋਂ ਸੰਗਰੂਰ ਤੋਂ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਸੀਟ ਲੜੀ। ਜੋ ਕਿ ਉਹ ਹਾਰੇ ਅਤੇ ਤੀਜੇ ਨੰਬਰ ਤੇ ਆਏ। ਉਸਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕੁਜ਼- ਕੁ-ਸਮਾਂ ਬੀਤਣ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਵੀ ਖੁਲ ਕੇ ਪਾਰਟੀ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਖਿਲਾਫ ਬੋਲਣ ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਸੁਖਬੀਰ ਸਿੰਘ ਬਾਦਲ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਨੂੰ ਨਾਮੰਜ਼ੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਪਾਰਟੀ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੰਨਾ ਸਾਰੇ ਹੀ ਅਕਾਲੀ ਲੀਡਰ ਸਾਹਿਬਾਨਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੁਣ ਯੋਗ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਦੂਸਰਾ ਬੇਅਦਬੀ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਐਸਾ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਮਸਲਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਇਸ ਪਾਸੋਂ ਹਰ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਅਕਾਲੀ ਲੀਡਰ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾਉਣ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਹੁਣ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਦਾ ਵੋਟ ਬੈਂਕ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਹਥਿਆਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰੰਤੂ ਇਹ ਬਾਗੀ ਲੀਡਰ ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਇਹ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਤਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਾਂ ਕਹੇ ਕਿ ਤੁਸੀ ਉਹੀ ਅਕਾਲੀ ਹੋ ਜਿੰਨਾ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਮੌਕੇ ਬੇਅਦਬੀ ਵਰਗਾ ਦੁਖਦ ਕਾਂਡ ਹੋਇਆ।ਜਦਕਿ ਬੇਅਦਬੀ ਕਾਂਡ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲਗਭਗ ਡੇਢ ਸਾਲ ਤੱਕ ਅਕਾਲੀ/ਭਾਜਪਾ ਸਰਕਾਰ ਰਹੀ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਉਦੋਂ ਇੰਨਾ ਵਿੱਚੋ ਕੋਈ ਵੀ ਲੀਡਰ ਨਹੀਂ ਬੋਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਰੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਉਚ ਅਹੁਦਿਆਂ ਦਾ ਲੁਤਫ ਉਠਾ ਰਹੇ ਸੀ।ਇਹ ਤਾਂ ਉਹੀ ਗੱਲ ਆ ਕਿ "ਖਾਣ-ਪੀਣ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਤੇ ਭਾਂਡੇ ਧੋਣ ਨੂੰ ਮੈਂ ਨੀਂ" ਜਦੋਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਝੱਲਣਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਢੰਗ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਬੱਚਕੇ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੇ।ਹੁਣ ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀਂ ਢੀਂਡਸਾ ਸਾਬ੍ਹ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਮਰਥੱਕਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈਕੇ ਨਵੀਂ ਪਾਰਟੀ ਬਣਾਈ।ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਫਿਰਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਪਾਰਟੀ ਵਾਲਾ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਹੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪਾਰਟੀ ਚੋਣ ਨਿਸ਼ਾਨ ਤੱਕੜੀ ਉਪਰ ਵੀ ਆਪਣਾ ਦਾਅਵਾ ਠੋਕ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਚਲੋ! ਇਹ ਤਾਂ ਹੁਣ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਸਮਾਂ ਹੀ ਦੱਸੇਗਾ ਕਿ ਤੱਕੜੀ ਕਿਸ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਆਵੇਗੀ।ਇਥੇ ਹੁਣ ਜਿਕਰਯੋਗ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਬਾਦਲ ਯੂਨਿਟ ਨੇ ਢੀਂਡਸਾ ਵਿਰੁੱਧ ਆਪਣਾ ਹਲਫੀਆ ਬਿਆਨ ਕੋਰਟ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਆਖ ਦਿੱਤੀ ਹੈ।ਜੋ ਕਿ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਨਾਂ ਅਤੇ ਚਿੰਨ੍ਹ ਦੀ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਉਪਰ ਆਧਾਰਿਤ ਹੈ।ਜਿਸ ਤੇ ਢੀਂਡਸਾ ਨੇ ਵੀ ਇਸ ਮਸਲੇ ਉਤੇ ਕਾਨੂੰਨੀ ਲੜਾਈ ਲੜਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ ਹੈ।ਪ੍ਰੰਤੂ ਇੱਥੇ ਹੁਣ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਇਹ ਹੈ, ਕੀ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਹੁਣ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਲੜਨ ਦੀ ਥਾਂ ਚੋਣ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ ਪਿੱਛੇ ਲੜਨਗੇ?ਜੇਕਰ ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰਾਂ ਇੱਕ-ਦੂਜੀ ਨਾਲ ਕੋਰਟ ਕਚਹਿਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਲਝਦੀਆਂ ਫੀਰਨਗੀਆਂ ਤਾਂ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਜਨਤਾ ਵਿਰੋਧੀ ਅਤੇ ਚੰਗੇ ਮਾੜੇ ਕੰਮਾਂ ਉਪਰ ਨਜ਼ਰ ਕੌਣ ਰੱਖੇਗਾ।ਇਸ ਪਾਸੋਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਗੱਲ ਵੀ ਨਿਕਲਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਸਿਆਸੀ ਧੀਰਾਂ ਜਾਂ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਦਾ ਮੁੱਖ ਮੰਤਵ ਸਿਰਫ ਚੋਣ ਲੜਨਾ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ।ਕੀ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮੁੱਦੇ ਇਹਨਾਂ ਲਈ ਕੋਈ ਮਾਇਨੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ? ਆਮ ਵਰਗ ਦੀ ਮੁੱਖ ਮੰਗ ਅਤੇ ਜਰੂਰਤ ਹੈ ਚੰਗੀ ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ।ਅੱਜ ਕਿਸਾਨ,ਗਰੀਬ, ਮਿਡਲਕਲਾਸ ਵਰਗ ਫਾਹੇ ਲੈਕੇ ਮਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੰਨੇ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਮਸਲੇ ਸੁਲਝਾਉਣ ਦੀ ਥਾਂ ਕੀ ਲੋਕ ਹੁਣ ਇਹਨਾਂ ਲੀਡਰਾਂ ਦੇ ਪਾਰਟੀ ਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਚੁਣਾਵੀ ਚਿੰਨ੍ਹਾ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੇਖਣ ਜੋਗੇ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਣਗੇ।ਭਾਵੇਂ ਚੋਣ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸੰਗਮਰਮਰ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਸਫੇਦ ਹੋਵੇ ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਮ ਕੋਲੇ ਤੋਂ ਵੀ ਕਾਲੇ ਹਨ ਤਾਂ ਲੋਕ ਤੁਹਾਡੇ ਉਪਰ ਭਰੋਸਾ ਕਰਕੇ ਵੋਟ ਕਿਵੇਂ ਪਾਉਣਗੇ।ਇਸੇ ਲਈ ਮੇਰੀ ਸਾਡੇ ਸੂਝਵਾਨ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਚੋਣ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦੀ ਲੜਾਈ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਲੜਾਈ ਕਰੋ।ਤਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਲੋਕ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੇ ਉੱਪਰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰ ਲੈਣ।

ਲੇਖਕ:- ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਹਿਟਲਰ 

ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ, ਪੰਜਾਬ।

ਮੋ:ਨੰ:-7901729507

ਈਮੇਲ:- ranjeetsinghhitlar21@gmail.com

ਅੱਜ ਸਾਡਾ ਦੇਸ਼ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋਏ ਨੂੰ 73 ਸਾਲ ਦੇ ਕਰੀਬ ਸਮਾਂ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ।ਇਸ ਸੱਤ ਦਹਾਕੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੇ ਅਰਸੇ ਦੌਰਾਨ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਉਤੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੰਢਾਇਆ।ਫਿਰ ਵੀ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਗਰੀਬ ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਉਜੜੇ ਪ੍ਰੰਤੂ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਉਠ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਏ। ਗਰੀਬ ਇਸ ਲਈ ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਜਾਂ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਮੁਸੀਬਤ ਦੇਸ਼ ਉਪਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਹਿੱਕ ਢਾਹ ਕੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਹੀ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।ਚਲੋ! ਸਮਾਂ ਬਦਲਦਾ ਗਿਆ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਹਾਲਾਤ ਵੀ ਬਦਲੇ।ਪਰ ਇਕ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਬਦਲੀ ਉਹ ਹੈ, ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰਾਂ ਦੀ ਨਸਲ।ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਵੀ ਬਦਲਦੇ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਬਦਲਦੀ ਗਈ।ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਸੌ ਰੁਪਏ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਕੇ ਅੱਜ ਲੱਖਾਂ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਹੈ।ਇਸੇ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਕਾਰਨ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਗਰੀਬ ਜਨਤਾ ਦੇ ਅਰਬਾਂ ਰੁਪਏ ਦੇ ਗਬਨ ਅੰਦਰੋ-ਅੰਦਰ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਲੋੜਵੰਦ ਨੂੰ ਇਕ ਨਵਾਂ ਪੈਸਾ ਵੀ ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਨਸੀਬ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ।ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਦੀ ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਭੇਡਾਂ ਦੀ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਸਭ ਤੋ ਵੱਧ ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਆਮ ਵਰਗ ਦੇ ਜੋੜਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਬਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਗਦਾਰ ਅਮੀਰਾਂ ਦੀ ਚੌਂਕੀ ਭਰਨਗੇ ਪਰ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਧੌਣ ਤੋਂ ਫੜਨਗੇ।ਦੇਸ਼ ਦੀ ਇਕਾਨਮੀ ਦਾ ਬੇੜਾ ਗਰਕ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੇ ਨੰਬਰ ਤੇ ਹੈ ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ ਜੋ ਦੋ ਨੰਬਰ ਦੇ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਇਕ ਨੰਬਰ ਵਿੱਚ ਕਰਨ ਦੇ ਮਾਹਿਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅੱਜ ਭਾਰਤ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਖੇਤਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪੈਸਾ ਹਾਵੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਗਦਾਰ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਬੈਠੇ ਹਨ।ਇੰਨਾ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼  ਦਾ ਹੁਨਰ ਜੋ ਗਰੀਬ ਤਬਕੇ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪੈਸਾ ਅੱਗੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਕੁਰੱਪਟ ਅਫਸਰ ਲੀਡਰਾਂ ਵਾਂਗ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਜੋ ਫਿਰਤੋਂ ਆਕੇ ਸਾਡਾ ਹੀ ਖੂਨ ਚੁਸਦੇ ਨੇ।ਅੱਜ-ਕੱਲ੍ਹ ਤਾਂ ਇਹ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰ ਰਿਸ਼ਵਤ ਲੈਣ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੌਲਿਕ ਅਧਿਕਾਰ ਹੀ ਸਮਝਦੇ ਹਨ।ਜਿਹੜਾ ਆਦਮੀ ਇੰਨਾ ਅੱਗੇ ਜਾਕੇ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਢਿੱਲੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ,ਫਿਰ ਉਹਦਾ ਤਾਂ ਇਹ ਬਣਿਆ ਕੰਮ ਵੀ ਵਿਗਾੜ ਦਿੰਦੇ ਨੇ। ਸਰਕਾਰੀ ਦਫਤਰਾਂ ਦਾ ਪੈਂਡਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਗਰੀਬ ਵਰਗ ਨੂੰ ਹੀ ਸਰ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।ਕਿਉਂਕਿ ਅਮੀਰਾਂ ਅਤੇ ਸਿਫਾਰਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਕੰਮ ਤਾਂ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰੇ ਜਾਕੇ ਵੀ ਕਰ ਆਉਣਗੇ।ਅਸੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀ ਡੈਮੋਕਰੇਟਿਕ ਮੁਲਕ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਹਾਂ ਪ੍ਰੰਤੂ ਜਮੀਨੀ ਸਤੱਰ ਉਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਦੋ ਕਾਨੂੰਨ ਹਨ ਜੋ ਅਮੀਰੀ ਲਈ ਵੱਖਰਾ ਅਤੇ ਗਰੀਬੀ ਲਈ ਵੱਖਰਾ ਹੈ। ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਹੱਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਜਾਗਰੂਕ ਕਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ,ਸਾਡੀਆਂ ਸਿਆਸੀ ਧੀਰਾਂ ਦਾ ਪਰ ਜਦੋ ਖੁਦ "ਕੁੱਤੀ ਹੀ ਚੋਰਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲੀ ਹੋਵੇ" ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਕੀ ਵੱਸ ਚਲੇਗਾ।ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਦਾ ਰੋਗ ਇੰਨਾ ਲੀਡਰਾਂ ਅਤੇ ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ ਨੂੰ ਐਸਾ ਲੱਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਸਿਰਫ ਔਰ ਸਿਰਫ ਪੈਸਾ ਹੀ ਭਰ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ।ਇਕ ਗਰੀਬ ਤੋਂ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਹੱਡ ਤੋੜਵੀਂ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਵੀ ਸਿਰ ਤੇ ਚੰਗੀ ਛੱਤ ਨਹੀਂ ਬਣਦੀ। ਪਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਇਹ ਗਰੀਬਾਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟ-ਲੁੱਟ ਕੇ ਰੰਗਲੇ-ਚੁਬਾਰੇ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।ਅੱਜ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਸਰਕਾਰੀ ਅਦਾਰਿਆਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਭਾਗ ਉੱਪਰ ਰਿਸ਼ਵਤ ਹਾਵੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਹਰ-ਰੋਜ਼ ਲੱਖਾਂ ਗਰੀਬਾਂ ਦਾ ਨਜਾਇਜ਼ ਹੀ ਖੂਨ ਪੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਕਈ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਲੱਖ-ਲੱਖ ਰੁਪਇਆ ਤਨਖਾਹ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਫਿਰ ਉੱਪਰੋਂ ਹੋਰ ਕਈ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਸਰਕਾਰੀ ਸਹੂਲਤਾਂ,ਇੰਨੇ ਨਾਲ ਵੀ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਜੀਅ ਨਹੀਂ ਭਰਦਾ।ਜੋ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਏ:ਸੀ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬੈਠਕੇ ਖੂਨ ਚੂਸ ਰਹੇ ਨੇ।ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਵਿਚਾਰਾ ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਦਰਮਿਆਨਾ ਵਰਗ ਅੱਜ ਵੀ ਦੋ ਵਕਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਲਈ ਦਰ-ਦਰ ਧੱਕੇ ਖਾਂਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ।ਹਾਂ, ਪੰਜੇ ਉਂਗਲਾਂ ਵੀ ਇਕੋ ਜਿਹੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ।ਕਈ ਅਫਸਰ ਅਤੇ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਅਜਿਹੇ ਵੀ ਹਨ ਜੋ ਸਿਰਫ ਗਰੀਬ ਵਰਗ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ ਸਰਕਾਰੀ ਅਦਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਆਏ ਹਨ।ਪਰੰਤੂ ਅਜਿਹੇ ਗੁਣਵਾਨ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਅਫਸਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ ਹਨ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰਾਂ ਦੀ ਨਸਲ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀ ਮੰਨਦੇ।ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉੱਪਰੋਂ ਗੱਫਾ ਨਾ ਵੱਜੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਂ ਇੰਨਾ ਨੂੰ ਚੈਨ ਅਤੇ ਨੀਂਦ ਦੋਨੋ ਹੀ ਨਹੀ ਆਉਂਦੇ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਜਿਹੜੇ ਨੌਜਵਾਨ ਇੰਨਾ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਪੜੇ-ਲਿਖੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਸਿਰਫ  ਪੰਜ-ਸੱਤ ਹਜ਼ਾਰ ਹੀ ਕਮਾ ਰਹੇ।ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰਾਂ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਇਮਾਨਦਾਰ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਹਨ।15 ਅਗਸਤ ਨੂੰ ਜਾਕੇ ਸਿਰਫ ਝੰਡਾ ਲਹਿਰਾ ਦੇਣ ਨਾਲ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ।ਬਲਕਿ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਝੰਡਾ ਲਹਿਰਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੁਸੀ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਹੋਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ ਜਾਂ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਦਾ ਅਨੁਮਾਨ ਇਸਤੋਂ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਜ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਵੇਚਕੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਚੰਗਾ ਹੈ ਕੁਝ ਨਾ ਕਰਨਾ।

ਲੇਖਕ:- ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਹਿਟਲਰ 

ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ, ਪੰਜਾਬ।

ਮੋ:ਨੰ:- 7901729507

ਈਮੇਲ:- ranjeetsinghhitlar21@gmail.com

ਅਕਸਰ ਹੀ ਸਾਡਾ ਵਾਹ ਕੁਝ ਅਜਿਹੀਆਂ ਹਸਤੀਆਂ ਨਾਲ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਨਾਂ੍ਹ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਸੰਖੇਪ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ
ਮਾਹਿਰ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ।ਇਹ ਲੋਕ ਕਿਸੇ ਵੱਡੀ ਛੋਟੀ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਨੇਤਾ, ਕਿਸੇ ਯੂਨੀਅਨ ਦੇ ਅਹੁਦੇਦਾਰ, ਰਿਟਾਇਰਡ ਮੁਲਾਜਮ ਜਾਂ
ਫਿਰ ਪਿੰਡ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਖੜਪੈਂਚ ਆਦਿ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਕਿਸੇ ਮਿਤ੍ਰਕ ਦੇ ਭੋਗ ਤੇ ਆਪਣਾ ਫ਼ਨ ਦਿਖਾਉਣਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਸੁਨਹਿਰੀ
ਮੌਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਇਕ ਵਾਰ ਮਾਈਕ ਹੱਥ ਆਇਆ ਨੀਂ ਕਿ ਇਹ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਮਾਹਿਰ ਮਿਤ੍ਰਕ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਦੇ ਗੁਣ
ਗਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਨੇਂ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਲੋਰ ਵਿਚ ਆਏ ਤਾਂ ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇਂ ਕਿ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਵਾਲੀ
ਹੈ ਤੇ ਕਿਹੜੀ ਨਹੀਂ ।
ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੇ ਇਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦੇ ਭੋਗ ਤੇ ਅੰਤਿਮ ਅਰਦਾਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦਾ ਇਕ ਪੁਰਾਣਾ ਸਾਥੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਰਧਾ
ਦੇ ਫੁੱਲ ਭੇਂਟ ਕਰਨ ਲਈ ਉੱਠ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋਇਆ । ਮਿਤ੍ਰਕ ਨਾਲ ਬਿਤਾਏ ਆਪਣੇੇ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ
ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਉਹ ਬੋਲਿਆ“……ਥੋਡੇ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਵੀ ਪਤਾ ਨੀਂ ਹੋਣਾ ਕਿ ਨੇਕ ਸਿਹੁੰ
ਦਾ ਇਕ ਹੋਰ ਵੀ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਯੂਨਿਟ ਦੇ ਨਾਲ ਨੇਕ ਸਿਹੁੰ ਜਦੋਂ ਜਾਮ ਨਗਰ ਵਿਚ ਡਿਊਟੀ ਤੇ ਸੀ ਤਾਂ ਓਥੇ ਓਹਦੀ
ਇਕ ਗੁਜਰਾਤਣ ਨਾਲ ਅੱਖ ਲੜ ‘ਗੀ । ਓਸ ਗੁਜਰਾਤਣ ਤੋਂ ਨੇਕ ਸਿਹੁੰ ਦਾ ਇਕ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਸੀ । ਆਪਣੇ ਬਾਪੂ ਤੋਂ ਡਰਦਾ
ਮਾਰਾ ਨੇਕ ਸਿਹੁੰ ਓਸ ਗੁਜਰਾਤਣ ਨੂੰ ਕਦੇ ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਨੀਂ ਲਿਆਇਆ ਪਰ ਅਸ਼ਕੇ ਜਾਈਏ ਨੇਕ ਸਿਹੁੰ ਦੇ, ਓਹਨੇ ਓਸ
ਗੁਜਰਾਤਣ ਨਾਲ ਵੀ ਤੋੜ ਨਿਭਾਈ। ਮਰਨ ਤਾਈਂ ਉਹ ਗੁਜਰਾਤਣ ਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਖਰਚਾ ਭੇਜਦਾ ਰਿਹਾ…।” ਲਓ ਜੀ, ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਨੇਕ
ਸਿੰਘ ਦੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਨੀਂ ਸੀ, ਉਹ ਗੱਲ ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਵੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ । ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸੱਥ ਵਿਚ ਨੇਕ ਸਿੰਘ ਦੀ
ਨੇਕ-ਨਾਮੀ ਦੀ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀ ਗੁਜਰਾਤਣ ਤੀਵੀਂ ਬਾਰੇ ਮਸਾਲੇ ਲਾ-ਲਾ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ।
ਸਾਡੇ ਇਕ ਅਧਿਆਪਕ ਸਾਥੀ ਦੀ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਮੌਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸਟਾਫ ਨੇ ਇਕ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਮਾਹਿਰ ਨੂੰ ਸਟੇਜ ਸਕੱਤਰ ਦੀ
ਡਿਊਟੀ ਸੰਭਾਲ ਦਿੱਤੀ । ਲਓ ਜੀ ਉਹ ਜਨਾਬ ਆਪਣੇ ਰਵਾਇਤੀ ਸੁਰ ਵਿਚ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ,“ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਸਮਾਰੋਹ ਵਿਚ
ਜੁੜ ਬੈਠੇ ਸਮੂਹ ਹਾਜ਼ਰੀਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਆਪ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਹੁਣ ਸਾਡੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਰਹੇ…।”ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ
ਪੰਡਾਲ ਵਿਚ ਹਾਸੜ ਮੱਚ ਗਈ ਤਾਂ ਸਟੇਜ ਸਕੱਤਰ ਸਾਹਿਬ ਤੁਰੰਤ ਆਪਣੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੇ,“ਮੇਰੇ ਕਹਿਣ ਦਾ ਭਾਵ
ਸੀ ਕਿ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੇ ਵਿਦਾਇਗੀ ਸਮਾਰੋਹ ਤੇ ਜੁੜ ਬੈਠੇ ਹਾਜ਼ਰੀਨ, ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਹੁਣ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਗਏ ਨੇਂ ਤੇ ਹੁਣ ਸਕੂਲ ਦੇ
ਸਟਾਫ ਮੈਂਬਰ ਨਹੀਂ ਰਹੇ….।”ਫਿਰ ਵਿਦਾੲਗੀ ਭਾਸ਼ਣ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ ਉਹ ਬੋਲੇ,“ਅੰਤ ਵਿਚ ਮੈਂ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ
ਪ੍ਰਮਾਤਮਾਂ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀ ਆਤਮਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇਵੇ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਨੂੰ ਭਾਣਾ ਮੰਨਣ ਦਾ ਬਲ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ।”
ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਆਪਣੀ ਜੁੱਤੀ ਲਾਹ ਲੈਂਦੇ, ਮੌਕਾ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹੋਏ ਉਹ ਫਿਰ ਬੋਲੇ,“ਅਸਲ ‘ਚ ਮੈਂ ਕਹਿਣਾ
ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਹੁਣ ਘਰ ਰਹਿ ਕੇ ਚਿੜਚਿੜੇ ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਤੇ ਹਰ ਇਕ ਨੂੰ ਗੱਲ-ਗੱਲ ਤੇ ਟੋਕਾ-ਟਾਕੀ
ਕਰਿਆ ਕਰਨਗੇ, ਏਸ ਲਈ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਰੱਖੇ ਤੇ ਪ੍ਰੀਵਾਰ ਨੂੰ ਹਰੇਕ ਤਰਾਂ੍ਹ ਦੇ ਹਾਲਾਤ
ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਦਾ ਬਲ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ।”
ਅਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੋਹਲੀ. ਜਗਰਾਉਂ ਫੋਨ : 9417985058

ਮੇਰਾ ਦੇਸ ਭਾਰਤ

ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਭਾਰਤ ਦੀ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਅਪਣੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਨੀਤੀ ਨੂੰ ਸਵਰਗੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਦੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਨੀਤੀ ਤੇ ਚਲਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ 1967 ਵਿੱਚ ਦੇਸ਼ ਚੀਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਕਾਲੀ ਪੱਟੀ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ 1967 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜੀਆਂ ਦਾ ਕੋਈ ਜਾਨੀ ਮਾਲੀ ਨੁਕਸਾਨ ਚੀਨ ਦੀ ਫੌਜ ਨੇ ਨਹੀਂ ਕਿੱਤਾ ਸੀ,* ਚੀਨ ਦੇਸ਼ ਨੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ 100/ ਦੇਸ਼ਾ ਨੂੰ ਕਰਜੇ ਦੇਕੇ ਅਪਣੇ ਥੱਲੇ ਲਾਕੇ ਰਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜੋ ਦੇਸ਼ ਕਰਜਾ ਨਹੀਂ ਮੋੜਦਾ ਚੀਨ ਉਸਦੀਆਂ  ਆਮਦਨ ਵਾਲੀਆਂ ਖਾਨਾ ਤੇ ਕਬਜਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਕਰਜਦਾਰ ਦੇਸ਼, ਚੀਨ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਈਨ ਮੰਨਦੇ ਹਨ, ਚੀਨ ਇੱਕ ਘਮੰਡੀ ਹੰਕਾਰੀ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਦੇਸ਼ ਹੈ, ਇਸ ਵਕਤ ਚੀਨ ਨੇ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਨਾਮੁਰਾਦ ਕੋਰੋਨਾ ਵਾਰਿਸ ਨੂੰ ਜਾਨਬੁਜਕੇ ਲੀਕ ਕਰ ਦੇਣ ਨਾਲ ਆਫਤ ਵਿੱਚ ਪਾਈਆਂ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਆਪਣੀ ਭਾਰਤੀ ਫੌਜ ਦੇ ਨਾਲ ਖੂਨੀ ਚੜਪਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਅਪਣੇ ਫੌਜੀ ਜਵਾਨ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ, ਬੇਸ਼ੱਕ ਚੀਨ ਦੇ ਫੌਜੀ ਵੀ ਮਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਚੀਨ ਨੇ ਰੂਸ ਦੇਸ਼ ਨਾਲ ਲਗਦੀਆ ਆਪਣੀਆਂ ਸਰਹੱਦਾਂ ਦਾ ਸਮਝੋਤਾ ਕਰ ਲਿਤਾ ਹੈ, ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਤਾਂ ਚੀਨ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ 6000/ ਹਜਾਰ ਕਰੋੜ ਰੁਪਏ ਦੇਕੇ ਸਰਦਾਰ ਪਟੇਲ ਦੀ ਲੋਹੇ ਦਾ ਬਹੁਤ ਉਚਾ ਬੁੱਤ ਬਨਵਾਕੇ ਲੈਕੇ ਆਈ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿੱਚ ਲਗਾਇਆ ਹੈ, ਇਸ ਵਕਤ ਭਾਰਤ ਦੀ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਘਮੰਡ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠਕੇ ਚੀਨ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਮਜੂਦਾ ਸਮਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਨੂੰ ਲੱਭਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪੜੋਸੀ ਦੇਸ਼ਾ ਨੇਪਾਲ ਭੂਟਾਨ ਬੰਗਲਾਦੇਸ਼ ਬਰਮਾ ਮਹਿਮਾਰ ਸ਼੍ਰੀ ਲੰਕਾ ਆਦਿ ਦੇਸ਼ਾ ਦੇ ਨਾਲ ਚੰਗੇ ਪ੍ਰੜੋਸੀਆਂ ਵਾਲੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਨਾਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈਕੇ ਚਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜੈ ਹਿੰਦ ਜੈ ਭਾਰਤ ਜੈ ਜਵਾਨ ਜੈ ਕਿਸਾਨ, ਮੈਂ ਹਾਂ ਭਾਰਤਵਾਸੀ,,,

ਪੰਡਿਤ ਰਮੇਸ਼ ਕੁਮਾਰ ਭਟਾਰਾ ਬਰਨਾਲਾ, 9815318924