ਚੰਦ ਅਤੇ ਤਾਰੇ ✍️ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਗਰੇਵਾਲ

ਰਾਤ ਪਈ ‘ਤੇ ਤਾਰੇ ਜਗੇ ।

ਚੰਨ ਨੂੰ ਆਕੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ ।

ਅੱਜ ਸੂਰਜ ਜਦ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਸੀ ।

ਕੁਝ ਥੋੜ੍ਹਾ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਜਿਹਾ ਸੀ ।

ਅਸੀਂ ਵੀ ਜਦ ਤੋਂ ਚਮਕ ਰਹੇ ਹਾਂ ।

ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਤ੍ਰਭਕ ਰਹੇ ਹਾਂ ।

ਧਰਤੀ ਕਿਉਂ ਸੁੰਨਸਾਨ ਪਈ ਹੈ ?

ਕਿਉਂ ਲੱਗਦੀ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਜਹੀ ਹੈ ?

ਕਿਉਂ ਏਨਾ ਡਰ ਗਏ ਨੇ ਲੋਕੀ ?

ਘਰੋ ਘਰੀ ਵੜ ਗਏ ਨੇ ਲੋਕੀ ?

ਅੱਜ ਕੋਈ ਸਾਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਗਿਣਦਾ ?

ਸਾਥੋਂ ਦੂਰੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਮਿਣਦਾ ?

ਨਾਂ ਕੋਈ ਸਾਡੀ ਛਾਂਵੇ ਬਹਿੰਦਾ ।

ਨਾਂ ਸਾਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹਿੰਦਾ ।

ਕੀ ਹੁਣ ਪ੍ਰੇਮੀ ਹੀ ਮੁੱਕ ਗਏ ਨੇ ?

ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਹੀ ਰੁਕ ਗਏ ਨੇ ।

ਸੁਣ ਕੇ ਫਿਰ ਚੰਨ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ ।

ਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੱਸਣ ਲੱਗਾ ।

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ ਆਏ ਸੀ ਇਹ ।

ਨਾਲ ਮਸ਼ੀਨ ਲਿਆਏ ਸੀ ਇਹ ।

ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਮੇਰੀ ਮਿੱਟੀ ਲੈ ਗਏ ।

ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿ ਗਏ ।

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ।

ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਸਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ।

ਇਹ ਮੂਰਖ ਪਰ ਕੁਝ ਨਾਂ ਜਾਨਣ ।

ਨਾਂ ਆਪਣੀ ਔਕਾਤ ਪਛਾਨਣ ।

ਇਹਨਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਧਰਤੀ ।

ਕੱਖਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਹੌਲੀ ਕਰਤੀ ।

ਮੰਦਰ ਮਸਜਿਦ ਗਿਰਜੇ ਮੱਕੇ ।

ਵੱਡੇ ਮਹਿਲ ਉਸਾਰਨ ਪੱਕੇ ।

ਮਾਂ ਦੀ ਪੂੰਜੀ ਲੁੱਟ ਲੁੱਟ ਥੱਕੇ ।

ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਨ ਧੱਕੇ ।

ਹਮਸਾਇਆਂ ਨੂੰ ਭੁੱਖ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ।

ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ।

ਹੁਣ ਛੋਟੇ ਜਹੇ ਜੀਵ ਤੋਂ ਡਰਕੇ ।

ਬਹਿ ਗਏ ਨੇ ਸਭ ਅੰਦਰ ਵੜਕੇ ।

ਹੁਣ ਕਿੱਧਰ ਗਏ ਅਕਲਾਂ ਵਾਲੇ ?

ਸੋਹਣੀਆਂ ਸੋਹਣੀਆਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਵਾਲੇ ।

ਉੰਜ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਵੀ ਘਬਰਾਉਂਦੈ ।

ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਤਰਸ ਵੀ ਆਉਂਦੈ ।

ਇਹਨਾ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਚੰਗੇ ਵੀ ਨੇ ।

ਨਾਲੇ ਰੱਬ ਦੇ ਬੰਦੇ ਵੀ ਨੇ ।

ਰੱਬ ਕਰੇ ਇਹ ਰਹਿਣ ਸਲਾਮਤ ।

ਔਖੇ ਸੌਖੇ ਕੱਟ ਲੈਣ ਆਫ਼ਤ । 

ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਲੰਘਣ ਮਗਰੋਂ ।

ਐਸੇ ਰੰਗ ਵਿੱਚ ਰੰਗਣ ਮਗਰੋਂ ।

ਜੋ ਕੁਝ ਹੈ ਸਭ ਵੰਡ ਕੇ ਖਾ ਲੈਣ ।

ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾ ਲੈਣ ।

ਧਰਤੀ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਲੈਣ ਅਸੀਸਾਂ ।

ਸਦਾ ਸਦਾ ਇਹ ਰਹਿਣ ਅਸੀਸਾਂ ।

ਟਿਮ ਟਿਮ ਕਰਦੇ ਜਾਗਣ ਤਾਰੇ ।

ਚੰਦ ਦੀ ਗੱਲ ਨਾਲ ਭਰਨ ਹੁੰਗਾਰੇ ।

 

-ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਗਰੇਵਾਲ