ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕਾਹਲੀ ਬੇਹਿਸਾਬ ਏ,
ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਕੀਤੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਿਤਾਬ ਏ।
ਜੋ ਸੋਚ ਦਾ ਬੂਟਾ ਲਾਇਆ ਮੈਂ,
ਉਸਨੂੰ ਪਾਣੀ ਵੀ ਤਾਂ ਲਾਉਣ ਦੇ।
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਫ਼ਸਲ ਬੜੀ ਤਿਆਰ ਪਈ,
ਵਿੱਚ ਖੜਕੇ ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਮੁਸ਼ਕਰਾਉਣ ਦੇ।
ਹਜੇ ਮੈਂ ਲਿੱਖਣੀ ਕਲਮ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਦੀ,
ਬੁੱਲੇ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਗੱਲ ਕੋਈ ਸੁਨਾਉਣ ਦੇ।
ਦੋਹਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਚ ਵੰਡੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਨੇ,
ਕੇਰਾਂ ਦੋਹੇਂ ਕੋਲੋ ਕੋਲੀ ਲਿਆਉਣ ਦੇ।
ਗੁਰ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਲੋਕ ਭੁੱਲ ਗਏ ਨੇ,
ਸੁੱਤੀਆਂ ਕੌਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਜਗਾਉਣ ਦੇ।
ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਖਾ ਗਈ ਭਿ੍ਸਟਾਚਾਰੀ ਏ,
ਕਾਲੇ ਕਾਨੂੰਨੋਂ ਪ੍ਦਾ ਤਾਂ ਹਟਾਉਣ ਦੇ।
ਜੋ ਸ਼ਹਾਦਤਾਂ ਪਾਈਆਂ ਵੀਰ ਯੋਧਿਆਂ ਨੇ,
ਬੰਦੇ ਗਿੱਣਤੀ ਚ ਵੀ ਗਿੱਣਾਉਣ ਦੇ।
ਸਾਹਿਬਾ ਨੇ ਮਿਰਜ਼ਾ ਮਰਾਇਆ ਝੰਢ ਥੱਲੇ,
ਮਾਰੂਥਲਾਂ ਚੋਂ ਸੱਸੀ ਲੱਭ ਲਿਆਉਣ ਦੇ।
ਦੁੱਖਆਰੇ ਕੰਧੀਂ ਲੱਗ ਲੱਗ ਰੋਂਦੇ ਨੇ,
ਹਾਸ ਰਸ ਰਾਹੀਂ ਰੋਂਦੇ ਵੀ ਹੱਸਾਉਣ ਦੇ।
ਸਕਿਆਂ ਦੇ ਹੀ ਸਕੇ ਵੈਰੀ ਨੇ,
ਘਰੇਲੂ ਮਸ਼ਲੇ ਵੀ ਜਰਾ ਦਿੱਖਾਉਣ ਦੇ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪੈਂਡੇ ਬੜੇ ਹੀ ਲੰਮੇ,
ਮੈਨੂੰ ਤੁਰਕੇ ਪੈਰੀਂ ਛਾਲੇ ਕਰਾਉਣ ਦੇ ।
ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਕਮਲਜੀਤ ਤੁਰ ਪਈ ਆ,
ਇਸੇ ਰਾਹੇਂ ਸੁਪਨੇ ਪੂਰ ਚੜਾਉਣ ਦੇ।
ਲੇਖਿਕਾ ਕਮਲਜੀਤ ਕੌਰ ਧਾਲੀਵਾਲ
