ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਸਖੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ
ਮੁੜ ਨਾ ਹੋਵਣ ਇਕੱਠੀਆਂ
ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਬਾਬਲ ਦਾ ਵੇਹੜਾ
ਜਿਥੇ ਬੈਠ ਸੀ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸੀਆਂ
ਭੁੱਲਦਾ ਨਹੀ ਅੰਬੀ ਦਾ ਬੂਟਾ
ਜਿਸ ਦੀ ਛਾਂ ਬਹੁਤ ਸੀ ਗੂੜੀ
ਜਿਸ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠ ਅਸੀਂ ਸੀ
ਕੀਤੀ ਰੀਝ ਸੀ ਹਰ ਇੱਕ ਪੂਰੀ
ਅੱਜ ਵੀ ਚੇਤਾ ਆਵੇ ਮੈਨੂੰ
ਛਾਂਵੇ ਕੱਢਦੀ ਰਹੀ ਮੈਂ ਪੱਖੀਆਂ
ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਬਾਬਲ ਦਾ ਵੇਹੜਾ
ਜਿਥੇ ਬੈਠ ਸੀ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸੀਆਂ
ਚਾਦਰਾ ਅਤੇ ਸਰਾਹਣੇ ਕੱਢੇ
ਉਤੇ ਪਾਏ ਘੁੱਗੀਆਂ ਦੇ ਜੋੜੇ
ਬਹੁਤ ਢੂੰਢਿਆ ਨਾਂ ਉਹ ਲੱਭੇ
ਵਕਤ ਪਾਏ ਨਾਂ ਮੋੜੇ
ਬਹੁਤ ਕਸੀਦਾ ਕੱਢਿਆ ਸੀ ਮੈਂ
ਪਾ ਪਾ ਵੇਲਾਂ ਤੋਪੇ ਮੱਖੀਆਂ
ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਬਾਬਲ ਦਾ ਵੇਹੜਾ
ਜਿਥੇ ਬੈਠ ਸੀ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸੀਆਂ
ਚਾਰ ਕਿੱਲੇ ਗੱਡ ਤਾਣਾ ਤਣਿਆ
ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਬੁਣੀਆਂ ਦਰੀਆਂ
ਫੱਟੀ ਹੱਥੀਆਂ ਖੂਬ ਚਲਾਈਆਂ
ਖੂਬ ਮੇਹਨਤਾਂ ਸੀ ਕਰੀਆਂ
ਚਿੜੀਆਂ ਤੋਤਿਆਂ ਦੇ ਜੋੜੇ ਪਾਏ
ਲਾ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀਆਂ ਅੱਟੀਆਂ
ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਬਾਬਲ ਦਾ ਵੇਹੜਾ
ਜਿੱਥੇ ਖਿੜ ਖਿੜ ਕੇ ਸੀ ਹੱਸੀਆਂ
ਲਾਲ ਸੂਹੀ ਫੁੱਲਕਾਰੀ ਕੱਢੀ
ਵੇਲਾਂ ਬੂਟੀਆਂ ਉਪਰ ਪਾਈਆਂ
ਇਕੱਠੀਆਂ ਬਹਿਕੇ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੇਂ
ਸੀ ਪੂਰੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਲਾਈਆਂ
ਬਾਬਲ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਦਾਜ਼ ਬਣਾਇਆ
ਵਿੱਚ ਸੰਦੂਕ ਦੇ ਤੈਹਾਂ ਲਾ ਲਾ ਰੱਖੀਆਂ
ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਬਾਬਲ ਦਾ ਵੇਹੜਾ
ਜਿਥੇ ਬੈਠ ਸੀ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸੀਆਂ
ਤ੍ਰਿੰਝਣਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਚਰਖੇ ਡਾਹੇ
ਬਹੁਤ ਸੂਤ ਸੀ ਕੱਤਿਆ
ਛੱਲੀਆਂ ਲਾਹ ਲਾਹ ਸੂਤ ਟੇਰਕੇ
ਛਿੱਕੂ ਵਿੱਚ ਸੀ ਰੱਖਿਆ
ਚਰਖੇ ਦੀ ਘੂਕਰ ਘੂੰ ਘੂੰ ਕਰਦੀ
ਟੁੱਟੀਆਂ ਮਾਹਲਾਂ ਵੀ ਸੀ ਕੱਸੀਆਂ
ਵੱਸਦਾ ਰਹੇ ਬਾਬਲ ਦਾ ਵੇਹੜਾ
ਜਿਥੇ ਬੈਠ ਸੀ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸੀਆਂ
ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਚੁੱਲਾ ਚੌਂਕਾ ਬਣਾਇਆ
ਉਤੇ ਮੋਰ ਘੁੱਗੀਆਂ ਵੀ ਪਾਏ
ਨਾਲੇ ਭੜੋਲੇ ਭੜੋਲੀਆਂ ਬਣਾਈਆਂ
ਕੋਠੇ ਲਿੱਪਣ ਦੀ ਯਾਦ ਵੀ ਆਵੇ
ਸਾਡਾ ਕਿੰਨਾ ਅਮੀਰ ਸੀ ਵਿਰਸਾ
ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਧੰਜੂ ਨੇਂ ਲਿਖੀਆਂ ਸੱਚੀਆਂ
ਜਿਊਦੀਂ ਵਸਦੀ ਰਹੇ ਪੰਜਾਬਣ
ਜਿੰਨੇ ਯਾਦਾਂ ਸਾਂਭ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖੀਆਂ
ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਸਖੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ
ਮੁੜ ਨਾਂ ਹੋਵਣ ਇਕੱਠੀਆਂ
ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਬਾਬਲ ਦਾ ਵੇਹੜਾ
ਜਿਥੇ ਬੈਠ ਸੀ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹੱਸੀਆਂ
ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ ਧੰਜੂ
