"ਸਿਮਰਨ ਛੇਤੀ ਆ, ਤੇਰੀ ਮੰਮੀ ਦਾ ਫੋਨ ਐ l" ਮਨਦੀਪ ਨੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ ਲਗਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨੂ ਬੁਲਾਉਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
"ਤੁਸੀਂ ਗੱਲ ਕਰੋ ਜਰਾ,ਮੈਂ ਬੱਸ ਸੋਨੂੰ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਲਾ ਕੇ ਹੁਣੇ ਆਈ l" ..ਤੇ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਰਸੀਵਰ ਪਕੜਦਿਆਂ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋ ਜ਼ਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ ਜਦ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ "ਤੇਰੀ ਪੱਕੀ ਸਹੇਲੀ ਸਵਿਤਾ ਹਸਪਤਾਲ 'ਚ ਐ l ਉਹ ਬਹੁਤ ਜਲ ਗਈ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਬੱਚਾ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਪੇਟ 'ਚ ਈ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ।"
"ਪਰ ਮਾਂ ਕਿੱਦਾਂ?" ਸਿਮਰਨ ਰੋਣਹਾਕੀ ਹੋਈ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਘਬਰਾ ਗਈ l "ਪੁੱਤ ਇਥੇ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਇਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਆ ਬਈ
ਸਹੁਰਿਆਂ... l"
"ਹਾਏ ਰੱਬਾ ! ਸਿਮਰਨ ਜਿਵੇੰ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਨਾ ਪਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ l ਪਤੀ ਨੂੰ ਸਭ ਕੁੱਝ ਦੱਸਦਿਆਂ ਉਹ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚ ਗਈ l ਹਸਪਤਾਲ 'ਚ ਬਹੁਤ ਭੀੜ ਜਮ੍ਹਾ ਸੀ l ਸਵਿਤਾ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲ ਗਈ l 'ਹਾਏ ਰੱਬਾ ! ਏਨੀ ਸੋਹਣੀ -ਸੁਨੱਖੀ ਕੁੜੀ ਕਿੰਨੀ ਕਰੂਪ ਹੋ ਗਈ l' ਸਵਿਤਾ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਕੁੱਝ ਮੈਂਬਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਬੈਠੀ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਜਿਵੇੰ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਡੇਢ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆ ਗਈ l ਜਦੋਂ ਅਖ਼ਬਾਰ 'ਚ ਇਸਤਿਹਾਰ ਪੜ੍ਹਨ ਮਗਰੋਂ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇਹ ਪੂਰਾ ਟੱਬਰ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਣ ਆਇਆ ਸੀ l ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖਾਤਿਰਦਾਰੀ 'ਚ ਉਸਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਕੋਈ ਕਸਰ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਛੱਡੀ l ਸਾਰੀ ਗੱਲਬਾਤ ਮਗਰੋਂ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਸੀ, "ਕੁੜੀ ਦਾ ਰੰਗ ਜਰਾ ਸਾਂਵਲਾ ਏ.... ਚਲੋ... l ਬਾਕੀ ਸਾਡਾ ਮੁੰਡਾ ਮਰੂਤੀ ਕਾਰ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਪਸੰਦ ਨੀ ਕਰਦਾ l ਤੇ ਏ. ਸੀ, ਫਰਿੱਜ, ਵਸਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ, ਟੀ ਵੀ, ਫਰਨੀਚਰ ਵਗੈਰਾ ਆਮ ਚੀਜਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਈ ਦੇਣੀਆਂ ਨੇ । ਸੋਨਾ ਤਾਂ ਪਾਉਗੇ ਈ..... ਤੇ..... l"
ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਪਾਪਾ ਤੇ ਚਿਹਰੇ 'ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁਤਾਬਿਕ ਅਸਮਰੱਥਾ ਦੀ ਝਲਕ ਸਾਫ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ l ਜਿਸਨੂੰ ਮੁੰਡੇ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਭਾਂਪਦਿਆਂ ਈ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਚੱਲੋ ਬਈ ਸੋਚ ਲਵਾਂਗੇ l ਕੁੜੀ ਦਾ ਰੰਗ ਸਾਂਵਲਾ ਏ,ਹੋਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨੀ l ਅਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਮੁੰਡਾ ਵਾਰ -ਵਾਰ ਵਿਆਹੁਣਾ ਏ l" ਤੇ ਉਹ ਸਭ ਉੱਠ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਸੀ l ਬਹੁਤ ਰੋਈ ਸੀ ਸਿਮਰਨ ਉਸ ਦਿਨ l ਉਸ ਅੰਦਰ ਆਪਣੇ ਰੰਗ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬਹੁਤ ਗਹਿਰਾਈ ਤੱਕ ਹੀਣ- ਭਾਵਨਾ ਆ ਗਈ ਸੀ l ਤੇ ਇਹ ਸਬੱਬ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸਹੇਲੀ ਸਵਿਤਾ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਉਸ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀl ਸਵਿਤਾ ਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨੇ ਵਿਤੋਂ ਵੱਧ ਖ਼ਰਚ ਕੀਤਾ ਤੇ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਦਹੇਜ ਵਿੱਚ ਦਿਤਾ l ਸਿਮਰਨ ਸਵਿਤਾ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਖੁਸ਼ਨਸੀਬ ਸਮਝਦੀ ਸੀ ਜੋ..... l ਪਰ ਅੱਜ, ਇਹ ਸਭ..... ਸਵਿਤਾ ਦਾ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਬੱਚਾ.... ਇਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ੁਲਮ !
"ਦਫਾ ਹੋ ਜਾਹ ਇਥੋਂ, ਦਫਾ ਹੋ ਜਾਹ. ਤੂੰ ਕਿਹਦਾ ਹਾਲ ਪੁੱਛਣ ਬੈਠੀ ਏ ? ਪਹਿਲਾ ਆਪ ਈ ਤੇਲ ਪਾ ਕੇ ਸਾੜਤਾ ਤੇ ਹੁਣ ਇਥੇ ਮੀਸਣੀ ਬਣੀ ਬੈਠੀ ਏਂ l" ਸਵਿਤਾ ਦੀ ਮਾਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਬਾਹੋਂ ਫੜ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਧਕੇਲਦਿਆਂ ਚੀਕ -ਚੀਕ ਕੇ ਰੋ ਪਈ l "ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ... ਦੱਸੋ ਕੀ ਨੀ ਦਿਤਾ ਥੋਨੂੰ ਅਸੀਂ... ਤੁਸ਼ੀਂ ਭੁੱਖੇ ਲੋਕ ਤਾਂ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਇਸਤਿਹਾਰ ਦੇਣ ਵੇਲੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਵੀ ਲਿਖਵਾ ਦਿਆ ਕਰੋ ਬਈ ਇੰਨੇ ਲੱਖ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਨਗਦ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ l ਬਾਅਦ 'ਚ ਕਿਉਂ ਇੰਜ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਮਾਸੂਮ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਸਾੜਦੇ ਹੋ l ਥੋਡੇ ਵਰਗਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਫਾਹੇ ਲਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ l" ਇਹ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਉਹ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਡਿੱਗ ਪਈ l ਕੁੱਝ ਨਰਸਾਂ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲੈ ਗਈਆਂ l ਇਹ ਸਭ ਦੇਖਦੀ, ਸੁਣਦੀ ਸਿਮਰਨ ਫੁੱਟ -ਫੁੱਟ ਕੇ ਰੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ l
ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਭਾਟੀਆ
ਫ਼ਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਸ਼ਹਿਰ
